Dag 13- 20 Treinreis en Gobi expeditie

zaterdag dag 13:
Vroeg in de morgen werd ik opgehaald door Anna, de travelagent. Zij bracht me naar het station van Irkutsk en begeleid me naar het juiste perron. Dit keer is het een Chinese trein en wagons, maar alles ziet het er vergelijkbaar uit. Alles wat normaal in Russisch staat, is nu in het Chinees. Voor mij blijft het resultaat hetzelfde, want ik begrijp er van beide weinig van. De cabine deel ik dit keer met een stelletje uit Italië, Aldo en Barbara uit Milaan. Ondanks mijn gevoelige opmerking, dat AC Milan geen scudetto, zal winnen dit jaar, is er een uitstekende sfeer en worden reiservaringen gedeeld. Het voordeel aan de Chinese wagons is dat de ramen hier wel open kunnen, en daardoor kon ik foto’s maken van het steeds mooier wordend landschap.
Ik probeerde met mijn laatste roebels nog iets te eten in het restaurant, maar ik werd er uitgestuurd vanwege het naderen van de grens. Dan maar mijn laatste noodles plunderen.
Niet veel later komen we bij de grens aan, waar een heks (uit het Oosten) de paspoorten komt controleren en visa stempelen. Ik moest opstaan en daarna weer zitten, en vooral niet lachen, tot dat ik mijn paspoort eindelijk weer terug kreeg van deze feeks.
Daarna werd alle spullen ook nog overhoop gehaald door (de vliegende apen van) de douane. Na een stop van 3 uur kunnen we eindelijk de grens over naar Mongolië. Inmiddels hebben duizenden insecten zich illegaal verstopt in onze wagon. Bij de grensovergang krijgen we nog een reiziger erbij. Dit keer uit China. Liu en hij is een kung fu, thai chi leraar. Maar ik noem hem Jet Lee, omdat hij vorig jaar nog met hem heeft gewerkt. Liu vind het allemaal wel grappig en als een soort ninja klimt hij op het stapelbed. Nog geen kilometer later hebben de volgende stop voor de Mongoolse douane en paspoort controle. De hele cyclus herhaalt zich opnieuw met het verschil dat we nu wel mochten lachen. Inmiddels is het al ruim na middernacht voordat we pas weer verder kunnen richting Ulaanbaatar. Het hoofdstuk Rusland is afgesloten, maar het was een mooi hoofdstuk.

Zondag dag 14:
Iets na half 8 ’s ochtend kom ik aan op het station van Ulaanbaatar. Ik heb geen ontbijt kunnen pakken omdat alles nog dicht was. Op het perron stond mijn gids/tolk me op te wachten met mijn naambordje. We lopen direct naar de parkeerplaats waar twee wagens staan te wachten met 2 Nederlandse echtparen en 2 lokale chauffeurs. De twee echtparen Hans, Hannie, Gerard en Jenny, zitten in Hyundai stationwagon 4x4 en ik zit samen met een chauffeur in de volgauto, een Toyota Landcruiser. In Ulaanbaatar stoppen we bij een pinautomaat omdat we die voorlopig niet meer zullen zien.
Daarna trekken we de wildernis in voor een dag rit van 270 km richting Ikh Gazriin Chuluu. Buiten Ulaanbaatar zijn wel asfalt wegen maar vol gaten en ik spot al meteen 3 spookrijders. In het verkeer zijn het dus letterlijk en figuurlijk een stel Mongolen.
Na 3 uur rijden stoppen we langs de weg voor een kudde overstekende kamelen en maken wat foto’s. Niet veel later gaan we offroad verder. Wat een rit is dit zeg, ik voel me bijna een deelnemer van Dakar. Ik schud alle kanten, maar ik geniet van het mooie rustgevende landschap. De gobi woestijn is echter geen zandwoestijn, en dat zorgt wel eens voor misverstanden. Op de achtergrond zie ik wat bergen opkomen en ik neem aan dat we daar heen rijden.
En ja hoor eenmaal in de bergen maken we aantal stops, om foto’s te maken van de mooie rotsgebergte en de vallei, tempel-ruïnes en een grot. Na het maken van mooie foto’s gaan we richting het kamp. Dat komt heel goed uit want ik sterf van de honger en voel me vies. Gelukkig krijg ik van een medereiziger een choco-muesli bar tegen de honger.
Op het moment dat ik me bedenk, hoe verbazingwekkend het is dat de chauffeurs de weg weten met deze onverharde wegen, zonder borden. Juist op dat moment zijn we even verdwaald. Na wat aanwijzingen van wat nomaden komen we aan bij het kamp. Ik krijg een eigen ger-tent toegewezen en dat zag er vrij luxe uit. In ieder geval het beste bed tot nu toe op mijn reis. Daarna gaan we eindelijk eten. Het eten is ook lekker, met een zoete koek en thee, daarna een lekker kopje soep. En daarna rijst met schapenvlees en wat groente. En dan komt nog het beste stukje van de dag. Het kamp heeft een heerlijke douche, dat verwarmd word door de zonnepanelen. De douche was misschien wel het beste van een dag, maar de andere hoogtepunten waren ook niet verkeerd. Het ger kamp is dus eigenlijk van betere kwaliteit dan de meeste hotels/hostels in Rusland.

Maandag dag 15:
Na het ontbijt vertrekken voor weer een rit van 270 km richting Tsogt Ovoo. Een beetje vergelijkbaar als gisteren maar het verschil zit hem dit keer in dat we op bezoek gaan bij een echte nomaden-familie.
Onderweg stoppen we bij een oud theater, dat helaas verwoest is door de communisten. Daarna maken we onderweg stops langs alle verschillende kuddes, namelijk paarden, koeien, schapen en geiten en kamelen. Als lunch eten we een soort broodje bakpao in een klein dorpje, in een gebouw dat je niet voor restaurant kon aanzien. Als je naar de WC wilde, moest je dan ook naar de latrine buiten om de hoek.
Als laatste kwamen we aan bij onze eindebestemming en tegelijk ook hoogtepunt van de dag, bij de nomaden-familie. Deze familie zijn kamelen en geiten herders. Bij ontvangst in hun ger moesten we kamelen-thee drinken en wat geitenkaas en een zoet koekje. Hierin moest we rekening houden met de Mongoolse etiquette, door bijvoorbeeld alles aan te pakken met je rechterhand, wat door de host word aangeboden. En je moet ook alles wat aangeboden word proeven en opeten. Zo zijn er ook nog wat gewoontes dat je moet weten van een ger. Je mag nooit op de drempel van de deur staan.
Buiten horen we de baby kamelen huilen, dus dat betekend dat de kamelen snel gemelk zullen worden. Dit is dan ook erg fascinerend om te zien. De herders hebben de baby’s aan de lijn en sturen 1 voor 1, de moeders richting hun baby’s. De baby die aan de beurt is gaat een kort rondje lopen, om zich aan te bieden en de moeder loopt er dan naar toe en geeft melk. De nomaden tappen dan tegelijk wat melk af. Daarna loopt de moeder weg en gaat de baby liggen. Dit gaat zo door tot iedereen ligt en uitgehuild is.
Na het melken van de kamelen, krijgen weer wat geitenyoghurt en daarna gaan we naar onze Ger. Als ik uit mijn deur kijk van de ger, kan ik alle kamelen zien. Bij het eten kwamen opa en oma er ook nog bij in typische Mongoolse klederdracht. Ze zien er allemaal 20 jaar ouder uit dan in werkelijkheid vanwege het harde klimaat. Maar na het eten van soep met gedroogd kamelenvlees, kwam er nog zelf gestookte wodka bij en een soort ruik tabak. Na het eten mocht ik helpen met geiten melken. Eerst moesten die eigenwijze beesten bij elkaar zetten en daarna konden we melken. Geiten sorteren was ik wel goed in, maar het melken is een kunst op zich. Dat kan ik beter aan de nomaden overlaten. Daarna begon het te schemeren, dus ik moest tandpoetsen, want in mijn ger is geen licht.

Dinsdag dag 16:
Mijn verjaardag in Mongolië en halverwege mijn reis! Vandaag weer een lange rit van 280 km, dus we namen vroeg afscheid van het nomaden-gezin. Ik besluit mijn gopro maar eens uit te proberen op de landcruiser om wat spectaculaire video te maken van het offroad rijden. Vandaag staat er alleen een bezoek aan de White stupaa op het programma. Dit is een kleine Kanyon-achtig verschijnsel in deze woestijn. Ik heb daar een hoop foto’s gemaakt, maar ik denk niet dat ze net zo overkomen als ik het heb ervaren in het echt. Na een bami-lunch, moesten we nog eens 3 uur rijden richting het kamp. Het kamp is een beetje vergelijkbaar als de 1e nacht, maar dan op een iets mindere omgeving.

Woensdag dag 17:
Vandaag begint iets vroeger dan normaal, want er was een vol programma. De rit gaat richting Saikhan Ovoo en het is ongeveer 290 km. We beginnen de dag bij Yolah Am, of te wel “Eagles Valley”. Het lijkt een dag van de natuur te worden, want we lopen door een mooie vallei en we lopen richten de bergkloven die kilometers lang zijn. Halverwege zou er zelfs ijs kunnen liggen. Tijdens deze wandeling waren zelfs alle dieren goed te zien. Ik heb niet alleen adelaars kunnen vastleggen op foto, maar grappige muizenachtige hamsters die hun nest aan het bouwen waren en een hoop vogels, paarden en zelfs een enge spin. Het ijs was helaas niet aanwezig in deze tijd van het jaar, maar dat maakt het genieten niet minder.
Na deze fantastische ervaring begint een lange autorit door de woestijn wat door de hobbels de minst comfortabelste was van deze week. Na een paar uur rijden, zien we rode rotsen in de horizon opduiken. Tijdens deze stop voelt het alsof ik in de Amerikaanse prairie loop, het wilde westen. Na wat klimmen en klauteren gaan we weer verder met deze lange rit. De volgende stop was midden in de woestijn. Er waren namelijk struiken met bessen en die gingen we proeven en plukken.
Na de korte stop reden we daarna naar onze eindbestemming, onderweg hadden we een paar regen druppels en in de horizon zagen we ook wat bliksemschichten.
De eindbestemming was een gerkamp aan een riviertje en vlakbij een boeddhisten tempel. Voor het eten gingen we eerst nog langs deze tempel en naar zijn museum. De communisten hadden ook hier het meeste verwoest, maar er was wel een deel gerenoveerd. Ook was er een monument van de monniken die waren vermoord door de communisten.
Daarna konden we naar onze ger en douchen voor het eten. Het eten was weer erg lekker en we kregen ook nog sap van de bessen die we eerder de dag hadden geplukt.

Donderdag dag 18:
Weer een lange rit, maar dit keer door de steppen. Dit keer richting Kharkhorin, de oude hoofdstad van Mongolië. Onderweg stoppen we bij een nomadenfamilie. Zij hebben iets van 1000 dieren vee. Bestaand uit geiten, schapen en paarden. We kregen hier paardenmelk om te proeven en daarin zat ook wat alcohol. Tijdens de hervatting van de reis begon het te regenen. Dit maakte het de reis een stuk onaangenamer, want je kon niet meer zien hoe diep de gaten in de weg zaten. Dan duurt een route van mijn 300 km op een onverharde weg erg lang en al mijn botten doen pijn en ik ben bond en blauw van de rit. Daarnaast snapte de kopauto ook niet altijd zijn rol, want we waren elkaar even kwijt geraakt. Niet erg handig met weinig brandstof, op voorraad.
Als we bij Kharkhorin aankomen bezoeken we Erdene Zuu, een beroemd monniken klooster. Dit klooster was niet geheel verwoest door de communisten omdat dit een historische betekenis had. Ik maak een hoop foto’s en zo ook binnen een tempel. Een boeddhistische monnik attendeert mij erop dat je voor foto’s extra moet betalen. Blijkbaar is de weg voor deze monnik, naar verlichting (wat boeddha betekend) een erg commerciële weg. Ook was het wel grappig om een andere monnik in zijn typische kleding met een smartphone door het klooster te zien rondlopen. Na het bezoek van het toch wel mooie klooster, gaan we naar het nabij gelegen museum. Daar krijg ik een iets beter beeld van het oude Mongoolse rijk. Vanaf het klooster zagen we al een gerkamp op een berg en dat bleek ook nog eens ons kamp te zijn. Het uitzicht over de stad is mooi, maar het begint helaas weer te regenen. Bij het eten was er ook een muzikaal optreden van Mongoolse folklore. 2 mannen en 1 vrouw bespeelden een Mongoolse gitaar/viool met 2 snaren en een Mongools/Chinese kleine harp. En daarna werd er op een chinees-achtige manier erbij gezongen. De man had ook een eigen geluid, ik kan het niet beter omschrijven als een brulkikker, die probeert te zoemen en fluiten tegelijk. De avond werd afgesloten door een Mongoolse slangenmens, die mij aantoonde wat echte lenigheid is. Bij het kijken voel ik de pijn weer terug komen in mijn botten van de afgelopen rit, dus ik ga maar weer naar mijn ger.

Vrijdag dag 19:
Het was een zware nacht vannacht. De temperatuur is toch bijna 20 graden gedaald vergeleken met gisteren en het verblijven op een bergtop maakt het dan niet prettiger. Ook kon ik heel goed de lattenbodem van het bed voelen. Zo goed, dat ik bijna weer verlangde om weer de landcruiser in te gaan voor comfort en warmte.
De rit van vandaag zit weer net onder de 300 km, maar gelukkig is het dit keer asfalt voor het grootste gedeelte. Nou ja, asfalt!!!! Er zaten net zoveel gaten in als in een onverharde weg.
Onderweg stoppen we maar een paar keer. 1x omdat we een groep kraanvogels zien. En een andere keer voor een zandduin, tussen de bergen en het gras in.
De eindbestemming is Hustai Nation Park en bij de ingang van het park ligt ons kamp voor de avond.
We hebben iets meer als 2 uur geen programma en ik besluit om na mijn spullen in de ger te stoppen, om de hoogste berg in de buurt te beklimmen. Het uitzicht is prachtig en ik snap waarom het beschermd is door de VN. Na de pauze gaan we het park in met de auto’s, want Hustai is in Mongolië als het Kruger park voor Zuid-Afrika is. Ik weet niet hoe groot het daar is maar dit park is 50.000 hectaren groot. Het lijkt dus wel op een echte safari. Ons doel is de przwalski paarden. Dit is het laatste wilde paardensoort en ze zijn ook eigenlijk uitgestorven. Maar door een Nederlandse initiatief is er sinds de jaren 90 weer paarden losgelaten in het park en de populatie telt inmiddels 300 stuks. Ze zijn inmiddels uitgegroeid tot de trots van paarden liefhebbend Mongolië. Nou zijn die op 50.000 hectaren natuurlijk niet zo makkelijk te spotten. We zagen alleen kudde herten en wat adelaars die in de lucht met elkaar aan het vechten waren met elkaar, maar geen paarden. Een beetje teleurgesteld gingen we terug naar het kamp voor het diner. Op de parkeerplaats werden we getipt door een andere gids dat de paarden gespot zijn niet ver van ons vandaan. Na een korte rit zien we ze boven in de bergen. We stoppen en sluipen de berg op, om toch nog wat foto’s te kunnen maken van dit bijzondere paardenras. Missie geslaagd en de paarden hebben niks gemerkt.
Het ger kamp is de beste tot nu toe. Een uitstekend restaurant en de kwaliteit van de ger is ook goed. Goede bedden dit keer en ik ben er achter dat ik een houtkachel heb die zij voor mij kunnen aanmaken. Eindelijk eens een keer, warm mijn bed in.

Zaterdag, dag 20:
Een korte rit van 100 km dit naar de hoofdstad Ulaanbaatar. In de hoofdstad was er een lunch Mongoolse lunch geregeld, wat eigenlijk het afscheid van de expeditie moet voorstellen.
Alles was erg lekker, maar toen ze met een gekookte schapenkop binnenkwamen, heb ik voor de eerste deze reis bedankt voor de eer. Na een afscheid van mijn reisgezelschap, word ik bij de hostel gebracht. Mijn 1e keer in een hostel en ik moet na alles vrijheid weer winnen aan de drukte en huisregels. Mijn verdere plannen vandaag? Ik denk dat ik mijn was ga doen en voor de rest even lekker niks. De komende 4 dagen ben ik in Ulaanbaatar, dus ik heb tijd zat om alle leuke dingen te zien.