dag 7 t/m 10 Treinreis Moskou - Irkutsk

Na een week is nu pas de echte Trans Mongolië begonnen. Vandaag vertrek ik vanaf Moskou met de trein richting het Oosten en dan zal ik bij Irkutsk uitstappen. Nadat Dimitri (een van de Moskou contact personen) mij bij het station heeft gebracht en naar de juiste perron en wagon heeft begeleid waar ik in een rij stond omdat een Russische familie lijkt te gaan verhuizen. Eenmaal binnen, zoek ik mijn weg naar mijn cabine. Hopelijk heb ik een leuk reisgezelschap.
De Russische familie staat ingedeeld in cabine 1 en 2 en een deel van 3, en nummer 3 is net die van mij. Dat word dus een 4 personen cabine delen met een jong Russische gezin met 2 jonge kinderen. Ik zie al een beeld voor me het een extra lange 96 uur gaat worden, want de trein ruikt nu al muf en naar zweet.
Als de trein eenmaal in beweging komt lijkt het mee te vallen. Iedereen ligt in een soort van Siberische zomerslaap. Na de 1e echte ruststop ga ik het perron op, opzoek naar de Baboeska’s (moedertjes van Rusland), om mijn maaltijd bij elkaar te onderhandelen. Helaas hadden ze op dit station alleen ijsjes in de aanbieding. Een uur later stopt de trein weer voor een lange stop, maar dit keer ergens tussen wat treinen. Maar dit keer komen de Baboeska’s wel met hun opgebouwde kinderwagens vol met etenswaren. Ik bestel een balgehakt en wat pannenkoeken en een fles water. Ook wilde ik nog een appel. Maar hierin was de Russische oma mij te slim af. Na het afrekenen kreeg ik de hele zak (een paar kilo) vol met appels. In totaal heeft me al het eten, drinken en fruit nog geen 3 euro gekost. Tussen de wagons kom ik Australische reizigers tegen, die moesten lachen om mijn appels. Onderling ruil ik wat appels voor aardbeien en bessen met hun. Daarna werd ik uitgenodigd om langs te komen bij hun cabine, als ik mij zou vervelen.
De volgende dag kwam ik er achter dat het Russische gezin eigenlijk gevlucht is uit de Oekraïne en dat verklaart een hoop. Echt veel communiceren met hun was onmogelijk aangezien ze maar een paar woorden Engels begrijpen.
Als het mij te druk word in de cabine, bijvoorbeeld wanneer opa en oma er ook nog bijkomen rond etenstijd, ga ik maar aan de wandel. Ik besluit maar langs de Australiërs te gaan. Dat zijn Grant, Jenny, Sharon en hun privé gids Ksenia. Grant werkt toevallig ook offshore, maar dan als R.O.V. en dat schept al meteen een goede band en genoeg onderwerpen om over te praten. Een van die onderwerpen was een GoPro camera, die Grant niet mocht kopen van zijn vrouw Jenny, waarna ik de grap maakte dat hij nu een R.O.V. man was zonder een fatsoenlijke camera. Dat excuus nam Grant nu over van mij en is mij nu eeuwig dankbaar omdat hij er nu 1 mag kopen. Tijdens het drinken van bier en wodka krijgen we ook nog eens info van de gids Ksenia en dan zien we de obelisk een stuk na Jekaterinaburg voorbij schieten, wat de grens tussen Europa en Azië moet voorstellen.
De wodka hadden zij illegaal gekocht op het station van een baboeska, dus we vroegen ons af wat er zou gebeuren als we gepakt zouden worden? Ik zei dat het ergste dat ze ons kunnen aandoen is op de trein naar Siberië sturen, waardoor iedereen moest lachen.
In de nacht stapt het Russische gezin uit en krijgt ik nieuw reisgezelschap van een aantal Russische mannen. Twee daarvan reizen samen en spreken Engels Andrej en Ilya. Onder het genot van bier, wodka en een gerookte vis, die ze op het station hebben gekocht word er flink gediscussieerd over de actuele politieke spanningen en andere complot theorieën. Als mijn reis ter spraken komt, verklaren ze mij voor gek. Zij snappen niet dat ik me zou verlagen om met de trein te gaan terwijl een vliegtuig zoveel makkelijker en comfortabeler zou zijn. Nadat ik ze had uitgelegd dat wij geen lange afstand-treinen hadden en niet door zoveel tijdzones kunnen en niet zoveel vlakte met compleet niks hebben, beginnen ze het te begrijpen en dan komen ze met allerlei tips waar ik heen MOET gaan, ook al is er geen ruimte in mijn reisschema. Als ze in Novosibirsk uit stappen geven zij hun business kaartje aan mij voor contact.
Vanaf de 3e dag, na Krasnojarsk, word het landschap pas echt de moeite waard om te bekijken. Iets heuvelachtiger en veel groen en kleine dorpjes. Ook zie ik een kudde wilde paarden en roofvogels die op jacht zijn.
Het is zweten vanwege de hitte en ik snak dan ook naar een douche en na een echte maaltijd. De noodles beginnen een beetje te vervelen en de Baboeska’s hebben niet veel meer in de aanbieding.
Als laatste wil ik nog het hebben over tijd. Doordat je door verschillende tijdzones gaat, en de stationsklok overal in Rusland, Moskoutijd is, heb je geen gevoel voor tijd meer. Het is vreemd als je de zon ziet, maar da het niet correspondeert met het horloge. Wat wel opvalt dat de hele rit op de minuut op elke station aankomt over een afstand van 5000 km. Waarom kan de NS in klein Nederland, dat niet voor elkaar krijgen?